Świątynie Pekinu. Kiedyś były ich setki. Pekin, jak piszą podróżnicy z dawnych lat, słynął ze swoich świątyń i pałaców. Jedne i drugie nie najlepiej zniosły czasy komunizmu i szaleństw Rewolucji Kulturalnej, były bowiem zbyt ostentacyjnym symbolem dawnych czasów. Teraz są powoli odnawiane, ale rzadko kiedy odzyskują swoje dawne funkcje religijne i ceremonialne. Trzeba bowiem pamiętać, że świątynie Pekinu nie były tylko ośrodkami wiary, ale też spełniały ważną rolę w cesarskiej strukturze władzy. A tej już nie ma, nowa – komunistyczna, jak wiemy, ma całkiem inne ceremonie …
Decydujemy się na odwiedzenie dwóch z nich – tylko dwóch, ale za to chyba najpiękniejszych w Pekinie.
Świątynia Nieba, zwana też Ołtarzem Nieba czyli Tian Tan należała do miejsc kultu cesarskiego. Formalnie taoistyczna, była tak naprawdę miejsc niezwykle ważnych ceremonii dworskich – tutaj raz do roku Syn Nieba modlił się do Nieba właśnie o przychylność i dobre zbiory dla całego Państwa Środka. Panowie Świata, najpotężniejsi ludzie na Ziemi spędzali w izolacji i pokorze tutaj całe 3 dni po to, aby Niebo pozostało przychylne Cesarstwu. Cesarz Chin był bowiem nie tylko świeckim władcą, ale też i emanacją Nieba na Ziemi.
To fantastyczne miejsce, na szczęście nie zniszczone w gorszych czasach a teraz przed Olimpiadą starannie odrestaurowane. Charakterystyczny okrągły kształt mają oba budynki – główna świątynia zwana Pawilonem Modłów o Urodzaj wysoki prawie na 38 metrów i podobny do niego, ale zdecydowanie mniejszy Pawilon Cesarskiego Sklepienia Nieba. Najświętszym miejscem kompleksu jest Okrągły Ołtarz – miejsce w którym co roku, w dniu zimowego przesilenia Cesarz składał przebłagalne ofiary Niebu. Dziś okolice świątyni zamienione jest w rozległy park, w którym dziesiątki obywatelek i obywateli Chin, w wieku dowolnym uprawia prozdrowotną gimnastykę – Qigong.
Tego samego dnia, po południu odwiedzamy drugą świątynię – Yonghegong, przepiękną lamaistyczną Świątynię Harmonii i Pokoju. Zbudowana początkowo w roku 1694 jako pałac księcia Yongzhenga została w 1722 przekazana lamaistycznym mnichom i zamieniona na klasztor odłamu Gelugpa. Klasztor stał się siedzibą ważnych dostojników tybetańskich przybywających dom Pekinu – pekińskim centrum lamaizmu. Yonghegong była też miejscem rezydowania Panczenlamy – drugiego co do ważności przewódcy tybetańskiego.
