Zaledwie kilka godzin podróży autobusikiem i znajdziemy się daleko od głośnego i całkowicie chińskiego Lanzhou. Na granicy Wyżyny Tybetańskiej, we wschodniej części dawnej, tybetańskiej prowincji Amdo leży wielki klasztor Labrang. Chińczycy od wielu lat prowadzą politykę rozdrabniania dawnych terenów tybetańskich – de facto oddzielili centrum kraju (które tworzy teraz Tybetański Region Autonomiczny) od dwóch wielkich prowincji – północnego Amdo i wschodniego Khan. Cel jest oczywisty – osłabić ducha oporu i niezależności, podmyć tybetańskie wzorce kulturowe, rozmyć tożsamość narodowa poprzez nasilenie procesów imigracyjnych Chińczyków na tereny rodowicie tybetańskie.
Klasztor Labrang jest więc solą w oku władz chińskich. Dlaczego?
Bo to prawdziwa potęga! Labrang to jeden z sześciu głównych ośrodków szkoły Gelug, Żółtych Czapek, dominującej w Tybecie od XVI wieku (jej głową jest sam Dalajlama). Ufundowany stosunkowo późno – bo w 1709 i szybko stał się jednym najważniejszych klasztorów poza obszarem centralnego Tybetu (tylko Kumbum miał porównywalne znaczenie). Labrang pomimo tego, że był atakowany przez muzułmańskich rebeliantów na początku XX wieku, niszczony przez Hunwejbinów podczas niespokojnych lat Rewolucji Kulturalnej, ostał się stosunkowo dobrze do dnia dzisiejszego. I co ważniejsze pozostał żywym ośrodkiem religijnym lamaizmu i prawdziwą ostoją nękanych do dziś przez chińskie władze Tybetańczyków. Co prawda liczba mnichów znacząco zmalała – kiedyś było ich przeszło 4000 a teraz jedynie około 1200, ale i tak Labrang jest jednym z najlepszych miejsc gdzie można poznać wyjątkową kulturę tybetańską.
